Waarom de naam Manaia?
Manaia wordt traditioneel afgebeeld met een hoofd van een vogel, het lichaam van een man, en de staart van een vis. De manaia vertegenwoordigt het evenwicht tussen de hemel, de aarde en de zee. Toegekend met bovennatuurlijke krachten, dragen de Maori de Manaia hanger om zich te beschermen tegen het kwade. (bron: internet).
Voor mij is de Manaia een mooi symbool en je zou er ook de zwangere die haar kind draagt in kunnen zien. De betekenis is voor mij een metafoor naar de vrouw en haar bevalling; de krachten die de natuur voortbrengt heeft zij nodig moeten in balans zijn tijdens de baring. Zij moet zichzelf en haar kind beschermen maar ook over bovennatuurlijke krachten beschikken om haar baby ter wereld te brengen. Het voelde voor mij goed om deze naam te koppelen aan mijn website.
Doel en wat je kunt verwachten
DOEL
Mijn doel is dat jij en je partner vinden wat je nodig hebt om met een gerust hart naar de bevalling toe te leven en daar wil ik jou/jullie graag bij helpen.
WAT KUN JE VERWACHTEN?
• Praktische informatie over bevallen met tips en handreikingen voor jou én je partner
• Waarom doet bevallen pijn? (het nut en de logica achter baringspijn)
• De invloed van het denken op de beleving
• Omgaan met angst
• Hoe blijf je in het moment
• Ontspannings-/ademhalingstips
• Antwoord op vragen van jou en je partner
Kosten
De begeleiding die ik bied is op individuele basis, dat wil zeggen dat ik niet met groepen werk en ook niet met een vastomlijnd concept. Zie ook Doel en Wat je kunt verwachten
Ik werk met een uurtarief van € 55,00. Datum en tijd in overleg.
We zetten met elkaar een route uit via jullie wensen naar jullie doel en kijken daarbij naar wat jullie nodig hebben. Daarop gebaseerd maak ik een voorstel omtrent het aantal uren dat nodig is. Over de totale kosten maak ik dan samen met jullie een afspraak.
Vergoeding
Informeer bij je zorgverzekeraar of je een deel van de kosten vergoed kunt krijgen.
Ik ben verloskundige, aangesloten bij een klachtenregeling via CBKZ en BIG geregistreerd.
Wil je meer weten?
Mail via info@manaia.nl of vul het contactformulier in onderaan de website.
Over mij Anne van den Bosch
In mijn werk als verloskundige zie ik meer en meer dat vrouwen het hoofdstukje “bevalling” maar liefst voor zich uit schuiven. Een veel gehoorde opmerking is “ja het moet hè”. Dat is jammer en zeker niet nodig. Het wordt vaak veroorzaakt door angst voor de bevalling en angst voor het onbekende. Als ik vraag waar die angst vandaan komt is 9 van de 10x het antwoord: “de pijn, ik weet niet of ik het kan”. Partners denken vaak dat ze niet zoveel kunnen doen en voelen zich machteloos. We zijn er heel goed in onszelf beperkingen op te leggen, onszelf te bevestigen in wat we niet willen of niet kunnen. Bedenk eens wat je wél wilt en wat je wél kunt en hoeveel meer energie het je geeft om daar je focus op te leggen!
Als je aan ouders vraagt naar de mooiste dag in hun leven is het antwoord vaak “de geboorte van de kinderen”. Vaak wordt niet de werkelijke geboorte bedoeld maar het moment erna, wanneer je je kindje op je borst hebt, blij dat “alles achter de rug is”. Wat als je de geboortebeleving zelf anders zou kunnen maken? Leren hoe je lichaam en je baby samenwerken, leren om te gaan met je angst en wat nog belangrijker is, jullie doen het samen! Realiseer je dat “die bevalling” de geboorte van jullie kind is, de baby die jullie zo graag willen en waar je zo naar uitkijkt. De vreugde die je voelt op het moment dat je weet dat je zwanger bent, kun je óók voelen wanneer je weet dat je kindje daadwerkelijk geboren gaat worden. Voor je baby is de geboorte het begin van zijn of haar leven. Een positieve start is een waardevol geschenk aan je kind. Geef je kind dat geschenk. Jij kan dat en je lichaam kan dat!
Maar:
• Wat nou als je door de bomen het bos niet meer ziet?
• Wat nou als je buiten de normale controles om meer en vaker wilt praten over je naderende bevalling?
• Wat nou als je een nare bevalling hebt meegemaakt en je als een berg opziet tegen de komende bevalling?
• Wat nou als je bang gepraat wordt door je omgeving omdat die ene vriendin, tante, zus een “dramabevalling” heeft gehad?
• Wat nou als je écht even niet weet wát je nu moet doen om je goed voor te bereiden?
Op dat vlak wil ik graag iets betekenen.
In de afgelopen jaren heb ik me in verschillende zaken rondom de bevalling verdiept, maar ook veel geluisterd naar vrouwen die hun bevallingsverhaal hebben verteld en quess what? Een bevalling is een bevalling en blijft een bevalling maar iederebevallingservaring is uniek. Omdat jij als vrouw uniek bent.
Over mezelf
Ik en moeder en verloskundige en sinds 2015 begeleid ik via mijn eigen bedrijfje manaia.nl stellen op weg naar hun bevalling. Daarbij hoop ik jullie net dat stukje extra te kunnen bieden naast je reguliere verloskundige zorg, wat specifiek toegespitst is op jullie behoefte.
CV
1982 – 2002 diverse ondersteundende functies in het (Sint) Antonius Ziekenhuis in Sneek, polikliniek chirurgie, intensive care, pijnbestrijding en fysiotherapie/revalidatie dagbehandeling.
- Vanaf 2006 werk ik als verloskundige in de 1e lijn
- 2008-2009 verloskundige in de 2e lijn
- 2012 Centering Pregnancy, Centering Zorg Samen weet je Meer.
- 2015 HypnoBirthing Practitioner via Hypnobirthing institute
- 2019 Baringspijn vanuit een neurowetenschappelijk perspectief bij “Mind in Geboorte”
- 2020 Coachen Durante Partu AMETHIST Developing People
- 2021 IMPACT training bij Neuro Impact (nondualiteit, neurowetenschap, evolutionaire psychologie)
Wat voor mij als een paal boven water staat is dat lichaam en geest één systeem zijn. De uitdaging zit hem erin dat systeem optimaal te laten werken bij een bevalling. Ik wil jullie graag helpen daar meer inzicht in te krijgen.
Wil je meer weten?
Mail via info@manaia.nl of vul het contactformulier in onderaan de website.
Bevallingsverhaal
Kornelis, Merel en Marly
Hypnobirthing
Toen ik nog niet zwanger was, was ik altijd bang voor de bevalling. Het klonk echt verschrikkelijk en ik hou echt niet van pijn en overgeven, 2 dingen die zo goed als altijd gepaard gaan met bevallen.
Toen ik er in juli achter kwam dat ik na een miskraam weer zwanger was besloot ik dan ook een cursus te kiezen die bij mij paste en me zou helpen op een rustige manier door de bevalling heen te komen. Gelukkig verdween de angst voor de bevalling meteen toen ik zwanger was dus dat hoefde ik niet meer te overwinnen.
Ik koos voor een Hypnobirthing® cursus. Ik moest mijn vriend wel overtuigen want het klinkt nogal zweverig en hij had daar niet zoveel zin in. Maar omdat ik degene ben die moet gaan bevallen, zei hij wel dat ie er aan mee zou werken voor mij.
Na de eerste keer met Anne zei Kornelis meteen dat het helemaal niet zweverig is en juist heel goed bij ons past omdat het zo ‘down to earth’ is en dicht bij de natuur staat. Poeh, gelukkig maar, dan konden we samen tevreden door met de cursus. Wat wij er vooral uit haalden is dat dat we dit samen gaan doen. Ik doe dit niet alleen, mijn partner kan juist zoveel doen, zorgen dat ik me zo goed voel dat de bevalling een hele mooie ervaring gaat worden. We kregen er na elke sessie meer en meer zin in. Uiteindelijk sloten we vol zelfvertrouwen de cursus af, ik was 35 weken en nu was het wachten tot het zover was.
Strippen
Op 17 maart met 38+4 weken ben ik gestript. Ik kamp al sinds 9 weken zwangerschap met zware bekkeninstabiliteit en heb nu al 4 weken voorweeën. dit heeft gelukkig al voor 2 cm ontsluiting gezorgd en dus kon ik gestript worden. Wel werd ik er ook moe van dus het werd wel tijd dat onze dochter zou komen zodat ik gewoon thuis zou kunnen bevallen. Dat is wat ik erg graag wilde. Een thuisbevalling in bad. Fijn voor mij en nog fijner voor ons meisje. Een rustige overgang naar de grote indrukwekkende wereld.
Na het strippen heb ik de hele dag nog meer voorweeën gehad. om half elf in de avond hielden deze op. Ik chagrijnig op bed. Niet gelukt dus.
Weeën of niet
Ik werd weer wakker om 01.30 op 18 maart van voorweeën maar met een veel scherper randje dan de normale doffe menstruatiepijn die ik voelde. Zou het dan toch wel gelukt zijn? ik ga liggen wachten en voelen. Dit duurt zo 2,5 uur. Het houdt niet op maar het wordt niet heftiger of pijnlijker. Timen heb ik dan ook nog niet gedaan. Ik besluit Kornelis maar wakker te maken om de verloskundige te bellen. Kan ze even komen checken. Het is dus 4 uur in de nacht. Ze komt meteen en constateert dat ik nu 3 cm ontsluiting heb. Het is begonnen, Ze gaat even 2 uren weg en komt dan terug om te kijken hoe ver ik ben. We mogen het bevalbad op gaan zetten!
Emmers water maar geen weeën
De volgende 2 uren lijken de weeën steeds minder pijn te gaan doen en ik sta op jazz en soul in de woonkamer heen en weer te wiegen terwijl Kornelis met emmers water heen en weer loopt. (de slang van het bad past op geen enkele kraan in ons huis namelijk.. heeft ie wat te doen.. haha)
Na 2 uur komt de verloskundige samen met de verloskundige in opleiding (die mijn bevalling gaat doen) en helaas ben ik inderdaad niets opgeschoten. Nog steeds 3 cm. Dus we gaan mijn vliezen breken. Ik neem plaats op de eettafel. (we hebben geen bevalbed gehuurd want de badkamer en alles is beneden en de eettafel is ook hoog genoeg) en mijn vliezen worden gebroken om 08.15 in de hoop dat dit het op gang brengt.
En dat doet het. Meteen voel ik de scherpe pijn toe nemen en weer afnemen en heftiger worden, sneller na elkaar. Ik kan gelukkig snel het bad in want ik moet me eigenlijk meteen wel concentreren op de wee.
Laat dat bad maar ik wil medicatie
Tijdens de volgende 2,5 uren die volgen ben ik veel bezig met de oefening aftellen van 40 naar 0. Dit helpt me tijdens een wee om erdoor heen te komen. Ook merk ik dat ik soms heel erg kan genieten van de pijn, dit omdat ik me dan inbeeld dat mijn meisje steeds dichterbij ons is. Dichter bij het moment dat ik haar mag gaan vast houden. Kornelis houdt mijn hand vast en streelt mijn rug, regelmatig pin ik mijn ogen vast op die van hem om kracht te vinden tijdens een wee. Hij wijkt geen moment van mijn zij en zorgt voor een hele relaxte omgeving door Bob Marley te draaien en lekker te keuvelen met de verloskundigen over hun partners en huizen. Ik krijg er bijna niets van mee.
Na de 2,5 uur gaan we even kijken hoe ver de ontsluiting is; 5 cm en ons meisje is nog niet helemaal gedraaid dus ik ga op de bank op mijn rechterzij liggen om haar wat te helpen draaien. De pijn begint ondraaglijk te worden vanaf dat moment. Als ik dit nog 5 uren moet doen wil ik nu medicatie. Een gesprek over de voordelen en de nadelen volgt. Kornelis draagt nog aan dat ik dan dus niet krijg wat ik zo graag wilde. Nou op dit moment kan me dat weinig schelen, ik wil deze pijn niet meer. Ik raak even kwijt wat ik geleerd heb tijdens de cursus. De verloskundige besluit dan nog even te toucheren en dan gaan we naar het ziekenhuis. Ze constateert 8,5 cm ontsluiting. (nogal logisch dat het zo zeer deed, dit ging heel snel ineens.) Ze zegt dat het weinig zin heeft nu nog naar het ziekenhuis te gaan en ik ben het met haar eens, ook kan het dan niet lang meer duren. Ik zet de knop weer om, onder de douche en kruip in mijn eigen wereld, in een diepere trance dan ooit te voren.
Persweeën
Na een uurtje onder de douche voel ik persdrang. Ik roep om hulp want ik zit op een stoel onder de douche en heb het idee dat ze eruit valt. Ze helpen me terug naar het bad in de woonkamer. Daar vertellen ze me de persweeën weg te puffen. Wauw wat is dit heftig, ik laat soms een oerkreet ontsnappen omdat ik niet weet waar ik met deze enorme kracht heen moet. Mijn lichaam neemt het van me over.
Ze besluiten te voelen en ik zit al op 10 en ze voelen geen randje meer; ook dit ging heel snel. Ik mag gaan persen, ik weet even niet waarheen en hoe maar de verloskundige legt het me uit en ik merk dat ik snel de ademhaling kan vinden en ook de plek waarheen ik moet persen. Ik begrijp snel wat er bedoeld wordt doordat ik al eerder heb geoefend met ademhalen tijdens de cursus.
Na een uurtje is dan het moment dat het hoofdje er bijna uit komt. Een spannend moment omdat ik eigenlijk merk dat ik vanuit mijn hoofd niet door wil drukken, dat kan toch nooit goed gaan! Maar als Kornelis (die ondertussen achter me zit in bad) enthousiast begint te roepen dat ie haar hoofdje ziet en me flink aanmoedigt pers ik nog 1 laatste keer mee. En daar zie ik een hoofdje vol donker haar het water in komen, ze steekt meteen haar armen omhoog naar ons toe en ik pak haar over van de verloskundige. Ons meisje in onze armen, ze kijkt ons met haar donkere ogen rustig aan, geeft een paar keer een kreetje en dan ligt ze tevreden naar ons te kijken. We hebben een dochter Marly en ze is op 18 maart om 13.06 ter wereld gekomen.
De juiste instelling
Dit is 5 uren na dat de weeën echt op gang kwamen. Ik geloof heilig in het feit dat doordat ik zo relaxed was het daarom zo vlot is gegaan. Ook het warme water en het bad hebben hier aan mee gewerkt maar vooral de instelling die ik heb gehad voordat ik ging bevallen en tijdens. Dit heb ik allemaal meegekregen tijdens de cursus en ben ontzettend dankbaar dat ik ook tijdens mijn moeilijke moment dit had om op terug te kunnen vallen. Ik ben geen moment in paniek geweest. En ik heb een nog mooiere bevalling gekregen dan ik me had in kunnen denken. Tijdens de cursus moet je je concentreren op hoe jij wilt dat de bevalling is en hoe lang deze duurt. Ik had in mijn hoofd 6 uren; in feite is het dus nog sneller gegaan. Ook al had het 14 uren geduurd, ik ben blij dat ik mijn dochter de beste geboorte heb kunnen bieden door zo relaxed te zijn. Ik kan het dan ook iedereen aanbevelen om voor de cursus Hypnobirthing® te kiezen.
Ik hoop vrouwen met mijn verhaal te inspireren. Te kunnen laten zien dat we als vrouw allemaal deze kracht in ons hebben en we allemaal de bevalling kunnen krijgen die we wensen als je maar in jezelf en je lichaam gelooft.
Geboorteverhaal van Tiemen
Ervaringsverhaal van Annabel.
Al sinds ik mij kan herinneren zie ik op tegen bevallen, waar dat vandaan komt geen idee, maar wat lijkt dat mij eng en bovenal pijnlijk.
Als ik dan een flyer zie bij de verloskundige van Hypnobirthing wordt mijn interesse gewekt. Dit is wat ik wil gaan volgen, maar meteen de volgende gedachte gaat door mijn hoofd, hoe krijg ik Barry hier in mee…?
Ik: Schat, ik heb een zwangerschapscursus gevonden welke ik wil gaan doen.
Hij: Oké, wat fijn! Wat wil je gaan doen?
Ik: Nou het is eigenlijk een cursus met partner…
Hij: Ik ga écht niet mee naar een pufcursus!
Ik: Nee dat is het ook niet, juist het tegenovergestelde, maar je kan het misschien wel wat zweverig vinden. Het heet Hypnobirthing.
Nadat ik had uitgelegd wat het was vond hij het goed dat we de cursus gingen doen, hij dacht ook dat het mij wel kon gaan helpen.
De cursus verliep erg goed, ik kon mij volledig in de oefeningen vinden en ook Barry zag hoe relaxed ik werd en wat het met mij deed. Wel was ik heel benieuwd in hoeverre ik het tijdens de bevalling kon toepassen. Wat mij opviel was dat ik helemaal niet meer bang was om te bevallen, ik zag er niet tegen op en keek er zelfs naar uit! Wie had dat ooit gedacht. Vooral de gedachte dat een vrouw in totale rust/een soort slaaptoestand kan bevallen en je dus je lichaam moet volgen en daar naar moet luisteren vond ik een geruststellende gedachte.
Na afloop van de cursus mocht ik nog het boek lenen: “Ik ga relaxed bevallen”. Echter vergat ik steeds dat ik dit nog wilde lezen. Op zondag 27 augustus heb ik ’s avonds in de tuin bij de vuurkorf het uit gelezen en nog geen uur later braken mijn vliezen… Toeval?! Meteen de verloskundige gebeld en toen ik Anne aan de telefoon kreeg was ik blij, ik dacht als iemand mij goed kan begeleiden tijdens de bevalling dan ben jij het!
Helaas zetten de weeën niet door en werd ik na 24 uur medisch.
Dinsdag 29 augustus om 08.00 uur melden wij ons in het ziekenhuis. Ik word goed ontvangen en vervolgens aan de wee-opwekkers gelegd. We hebben een draadloze box mee en we zetten de affirmaties aan (tijdens de cursus vond ik het helemaal niets, maar tijdens de bevalling was het echt fijn!) Ook maak ik gebruik van een geboorte-TENS, deze zorgt er ook voor dat de weeën goed te doen zijn. Ik kan de weeën goed weg ademen en tussendoor goed in de ontspanning komen. Om 10 over 11 heb ik volledige ontsluiting en vanaf half 1 heb ik persweeën. De verpleegkundige die mij bij staat heeft (zo bleek achteraf) ook een training Hypnobirthing gevolgd om mensen te begeleiden. Dit merkte ik meteen, zij wist mij goed tot rust te brengen. Tijdens de persweeën vraagt de verloskundige hoe het gaat, waarop ik heel nuchter antwoord: “Goed, ik heb eigenlijk helemaal geen pijn!” Vervolgens na bijna een uur persweeën werd eindelijk onze prachtige dochter Elianne geboren.
Elianne is een voorbeeldig en zeer tevreden meisje, ze slaapt van voeding tot voeding en huilt alleen als ze honger of krampjes heeft. Wij zijn er zeker van overtuigd dat de relaxte bevalling hier aan heeft bij gedragen.
Ik raad de Hypnobirthing cursus aan iedereen aan, wel moet je écht voor open staan. Maar zodra je je er aan over geeft staat je een prachtige bevalling te wachten, of het nou thuis, op bed, in bad of in het ziekenhuis (met of zonder medische reden) is. Het gaat er om dat je je ontspanning weet te vinden en je in je “bubbel” kan komen.
Vertrouwen in jezelf
De cursus leert je via positieve zinnen (affirmaties) en positieve beelden (visualisaties) ontspannen en focussen. De Hypnobirthing heeft ervoor gezorgd dat ik tijdens een lange en intensieve bevalling mijn focus kon houden, vertrouwen hield en kon ontspannen. Maar ook mijn vriend noemt dat de Hypnobirthing hem heeft geholpen in de voorbereiding op de bevalling en op wat zijn rol zou kunnen zijn.
Anne combineert haar ervaring als verloskundige op een fijne manier met de kennis van de Hypnobirthing. Een waardevolle combinatie’.
Maartje en Freark
Ervaring Malou en Andreas
Ervaringsverhaal
She believed she could, so she did (de geboorte van ons tweede kindje, naam bij Manaia bekend)
Het begin. Mijn Hypnobirthing verhaal begint bij onze tweede zwangerschap, wanneer ik mij realiseer dat een tweede bevalling onvermijdelijk is. De herinneringen aan drie jaar eerder waren nog steeds voelbaar. Een bevalling die tijdens de persfase, van thuis in het ziekenhuis veranderde omdat ons zoontje de draai niet kreeg. In en uit lopende mensen in witte jassen, een vacuümpomp en de nodige hechtingen volgden. Gevolgd door het ontbreken van een roze wolk, het niet willen lukken van de borstvoeding en ruim twee jaar lang slapeloze nachten. Het duurde dus drie jaar voordat wij toe waren aan de gedachte over een tweede kindje, dat overigens heel erg welkom was.
De angst. De angst voor de pijn en weer een ziekenhuiservaring zaten nog best diep, toen ik een artikel las over Hypnobirthing. Wij zijn bewust gegaan voor een privé cursus om al onze tijd en aandacht er in te kunnen steken. We zijn ook bewust vroeg begonnen, zodat de voorbereiding al eerder kon beginnen en niet alles zou samenvallen in mijn verlof tijd.
De cursus Tijdens de eerste bijeenkomst ging er een wereld voor mij open. Met één oog dicht en samengeknepen billen keek ik naar een paar bad bevalling filmpjes. Het was alsof ik het nog kon voelen. Toch zag dit er heel anders uit. Ik was verbaasd, is zij aan het persen? Het kwam ontspannen en rustig over. Anders dan je in de meeste films ziet en ook zeker anders dan mijn eerste ervaring. Ik was geboeid. Tussen de bijeenkomsten door deden we de oefeningen, lazen we over Hypnobirthing en bekeken we nog wat filmpjes. Ik maakte een focuswiel om mijn gedachten en overtuigingen positief te prikkelen. Waar wilde ik naar toe en waar had ik al wél vertrouwen in. Samen met mijn zoontje zat ik aan tafel te knutselen. Hij maakte een kleurplaat van Bob de Bouwer en ik maakte een geboorte slinger met positieve affirmaties. Mijn vriend knapte onze aanbouw op, want daar zou het bad komen te staan. We noemende het onze geboortetempel. Overal in huis ontstond positiviteit rondom de aanstaande geboorte. Op de spiegel in de badkamer hingen briefjes met daarop: de geboorte van ons tweede kindje wordt een rustige, ontspannen en natuurlijk geboorte.
De verloskundige Ik nam onze verloskundigen mee in ons proces door tijdens de controles erover te vertellen. We maakten een wensenplan voor de geboorte. Met daarin de richtlijn: als het medisch noodzakelijk is dan doen wat nodig is, maar anders zoveel mogelijk rust, vertrouwen en de natuur zijn gang laten gaan. Ik maakte ook een wensenlijstje voor als ik toch onverwachts nog naar het ziekenhuis zou moeten. Het proces van de Hypnobirthing zorgde ervoor dat ik een ander beeld kreeg van het geboorte proces. De angst maakte plaats voor het gevoel dat het ook anders kan. De bijeenkomsten en de opdrachten zorgden voor een positief beeld en een fijne focus. Ik kreeg er bijna zin in.
De laatste weken In de laatste weken deden we nog meer ontdekkingen. We vonden een artikel over drukpunten
tijdens de geboorte. Ons lichaam beschikt over drukpunten die pijn verlichtend zouden zijn tijdens een geboorte of die de voortgang zouden kunnen bevorderen. Ook kwamen we in aanraking met homeopathie tijdens een geboorte proces. Een klein korreltje wat de voortgang van de ontsluiting kon stimuleren of de doorgang tijdens de indaling. Alle ontdekkingen die wij deden gaven mij het gevoel dat we in ieder geval nog wat dingen achter de hand hadden mocht de vacuümpomp weer in beeld komen. En daarnaast: zoveel mooie dingen die natuur gewoon zelf aanbiedt, daar zou toch elke vrouw van op de hoogte willen zijn?
Toch nog inleiden? Toen ik voor een extra controle in het ziekenhuis was en de gynaecoloog begon over inleiden, omdat de baby vermoedelijk heel klein zou zijn, ben ik (nadat ik ervan verzekerd was dat er geen sprake was van een noodsituatie) weer naar huis gegaan. Medisch inleiden was voor mij natuurlijk een nachtmerrie na mijn investeringen binnen de Hypnobirthing. Nadat we even rustig tot onszelf waren gekomen en alle feiten op een rijtje hadden gezet (de placenta werkte nog goed, er was voldoende vruchtwater, het hartje was goed en een metingen van de grootte zijn in de laatste fase niet heel betrouwbaar meer), hadden we besloten om dit advies naast ons neer te leggen en alsnog af te wachtten wat mijn lichaam zelf zou gaan doen. Drie dagen later begon de geboorte.
De geboortedag Het begon rond etenstijd. Ik keek op de klok, om de vijf minuten. Ik wilde snel ons zoontje op bed leggen zodat de rust in huis kon komen. We gingen nog even samen douchen. Mijn zoontje gooide bij elke wee een bakje warm water over mijn buik. Ik probeerde in de ontspanning te blijven terwijl mijn vriend ons zoontje op bed legde, het bad en het bed klaar maakte en de verloskundige belde. Hij had het zweet op zijn voorhoofd terwijl ik mij probeerde te focussen op de Hypnobirthing teksten die we op de achtergrond aan hadden staan. De verloskundige kwam en deed zoals afgesproken was: niks. Ze voelde niet hoever ik was, maar observeerde en beoordeelde op basis daarvan dat zij beter kon blijven. Dit had ze heel goed ingeschat, want het ging snel. De golvingen waren heftig en kwamen snel op elkaar. De drukpunten werkten ontzettend goed, tijdens een nieuwe golving leunde ik tegen mijn vriend aan terwijl hij in mijn onder rug de drukpunten vasthield, die inderdaad pijn verlichtend werkten. Om elf uur wilde ik even weten hoe ver ik was, 5 cm was de uitkomst. Het viel mij wat tegen. Ik ging in bad en tien minuten later braken mijn vliezen. Ik had moeite om een fijne houding te vinden en de golvingen werden heftiger. Ik voelde veel druk, maar bedacht dat dit niet kon omdat ik tien minuten geleden nog maar 5 cm ontsluiting had. De verloskundige was fantastisch, ze zei: volg je lichaam maar, dus ik gaf me eraan over. Een half uur later was onze dochter geboren (met haar 3800 gram, zeker geen kleine baby!). Zoals we in ons wensenplan hadden beschreven, kregen we ruim een uur na de geboorte de tijd en rust om aan elkaar te wennen. We lagen samen op bed, onze dochter kroop naar mijn borst en heeft daar ruim anderhalf uur liggen drinken. Het was een magisch moment. Ons zoontje werd wakker en kwam beneden om kennis te maken met zijn kleine zusje. Een geboorte thuis, het was gelukt. En twee gezonde kinderen. Ik voelde intense dankbaarheid. Toen de verloskundige de controles ging doen bleek echter dat ik behoorlijk was uitgescheurd. Ze probeerde mij te hechten, maar dit lukte niet. Ze was bang dat ik mogelijk een totaal ruptuur had. Ik moest alsnog naar het ziekenhuis om daar, onder volledige narcose gehecht te worden. Ik gaf me eraan over, dit was nodig. Als ik erop terug kijk heeft de geboorte twee hoofdstukken, de geboorte thuis in bad zoals we graag wilden en een medisch einde omdat dit nodig was. Het
allerbelangrijkste voor mij was dat ik positief kon terugkijken op de hele geboorte en daar heeft de Hypnobirthing aan bijgedragen.
Contact
- Anne van den Bosch – Verloskundige
- Westersingel 46
- 8601 EP Sneek
- T 06 43 28 54 62
- E info@manaia.nl
- KVK nr. 01152528
- BIG 69065669803
